Tien jaar geleden begon Het Peloton met een hilarische voorstelling in een onmogelijk krappe kantoorcontainer op Noorderzon. Tijdens een van die voorstellingen is nog een bevalling begonnen. Dat meisje is nu tien. En wij ook.
Het Peloton doet daarmee al tien jaar aan ‘professioneel amateurtheater’. Dat is misschien een wat gekke omschrijving, maar het past ons wel. De groep bestaat namelijk uit spelers die allemaal een bepaald niveau hebben bereikt. Ze hebben bijvoorbeeld de Theaterschool voor volwassenen of de Jeugdtheaterschool gevolgd bij Vrijdag. Ze hebben zich bewezen in andere producties en, minstens zo belangrijk: ze zetten alles op alles voor een mooie voorstelling.
De club is opgezet door Annemiek Dijkstra, die toen nog artistiek leider was bij de TSV en JTS. Bijzonder: de spelers beslissen zelf wat ze gaan doen. Of dat nu een workshopreeks is in diverse speltechnieken als Meisner of camera-acteren. Of dat ze een voorstelling vanuit het niets maken, zoals Craquelé of Ratatouille. Of dat ze een ‘well written play’ zich eigen maken. Iets van Pinter of Molière, of een filmbewerking, zoals Bloedbad. Met twee spelers, zoals bij Brak, of iets groots zoals bij Suffragette.
Topklas
Een grote kentering was in 2016. Annemiek vertrok bij Vrijdag, maar ze nam haar ’topklas’ mee. Dat leverde als eerste de prachtige voorstelling Zomerverdriet op, over een Amerikaanse familie en hun aan pillen verslaafde moeder. Met een gastrol voor oud-collega en medeoprichter van de JTS, Ben Smit.
Ben vroegen we later nog om een stuk te schrijven over het slavernijverleden, maar dat project stierf een vroege dood. Ben had niet de luxe om zomaar te beginnen met schrijven, terwijl eventuele subsidieverstrekkers die daarvoor nodig waren, juist eerst een stuk wilden zien.
Er kwam wel alsnog een voorstelling over slavernij. In een container op Noorderzon met alleen een muzikant en initiatiefnemer Joyce Louiza. Ze vertelde daarin hoe ze zelf discriminatie ervoer: dat ze bij een sollicitatie voor een hoge functie op een bank naar de schoonmakers werd gestuurd. Maar vooral vertelde ze het indrukwekkende verhaal van haar verre voorouder Kuma, een tot slaaf gemaakte vrouw.
Vrijwel elk jaar speelden we wel op Noorderzon. Een fijne plek om mensen bijna letterlijk het theater(tje) in te sleuren en enthousiast weer te zien vertrekken. Soms maakte de groep iets met Annemiek, soms besloten we met anderen te werken. Zoals bij Ratatouille, een stuk over verveeld restaurantpersoneel (daarna winnaar van het Eenakterfestival in Winschoten). Of bij twee voorstellingen die we met illusionist Thomas van Ek maakten, waarbij de acteurs in het niets oplosten.
Een memorabele voorstelling was wel Suffragette. Een filmbewerking over de strijdsters voor vrouwenkiesrecht in Engeland. In 2019 was het in Nederland namelijk 100 jaar geleden dat vrouwen mochten stemmen. En daar wilden we bij stilstaan met een groots opgezette voorstelling waar maar liefst 16 spelers aan meededen. De subsidie viel alleen toch een beetje tegen, waardoor al die spelers zelf met naald en spijkers in de weer moesten. Ook was er een moordend aantal rekwisieten en kledingwissels. Ondanks al die spelers, want het aantal scenes en rollen was nog veel groter.
Het jaar ervoor had vooral de hoofdrolspeler van Excelsior! het zwaar. Die had zich namelijk opgelegd om voor de rol van naar huis terugkerende bajesklant, tien kilo af te vallen en diezelfde aantal kilo’s weer aan spieren bij te kweken. Dat lukte net niet. Maar een indrukwekkend aantal keer opdrukken tijdens de voorstelling ging vlekkeloos. En daar ging het om.
Anderhalvemeterspel
Maar het moeilijkst was de coronaperiode. Frustraties en discussies laaiden op onder de spelers. Kunnen we spelen of niet? En hoe dan? De pandemie noopte ons tot tekstrepetities via zoom, anderhalvemeterspel en veel voor elkaar invallen omdat de ander ‘het’ misschien wel had en dus thuis zat.
De voorstelling – The Mousetrap van Agatha Christie – speelden we uiteindelijk voor enthousiaste, maar slecht gevulde zalen. Het jaar erop hebben we het stuk noodgedwongen herhaald, omdat repeteren nog te beperkt was om iets nieuws te maken. Gelukkig is dat dit jaar, tot nu toe, op wat voorzichtige ziekmeldingen na, amper een belemmering geweest.
Dat komt goed uit, want na tien jaar alweer is het tijd voor een jubileumvoorstelling. Een vrolijke Shakespeare dit keer, want die moet een zichzelf respecterende theatergroep toch minstens een keer hebben gedaan. Eentje waarbij genderrollen subtiel centraal staan. Een actueel thema, dat we zachtjes aanstippen, want dat zou immers geen onderwerp moeten zijn, vinden wij.
Kerst
Driekoningenavond spelen we in de kerstvakantie. En dat maakt het meteen een kerstvoorstelling, want er zit zang, dans, humor en spektakel in. Meer heb je toch niet nodig? Iedereen van 10 tot 100 is welkom. En iedereen die daar in de buurt zit ook.
We spelen voor het eerst in de grote zaal van het Grand Theatre in Groningen. Plek voor 224 mensen. En dat vijf keer. Een week later, tijdens Driekoningen, spelen we in Assen in Podium Zuidhaege, waar we eerder Suffragette speelden. Dat is iets kleiner, maar nog steeds vrij behoorlijk.
De kaartverkoop start vrijdag 4 november. Via de website van Het Peloton.
Een overzicht van alle voorstellingen die we hebben gespeeld, staat op de website onder Vroeger. Wie er allemaal waarin hebben gespeeld vind je bij Over ons.